در این نامه که از سوی شماری از نهادهای مدافع حق آموزش دختران نیز پشتیبانی شده است، نخست، دختران دانش‌آموز به دشواری‌ها و تبعات فرمان‌های سخت‌گیرانه و محدودکننده طالبان اشاره کرده و گفته‌اند که ورود طالبان به کابل «آغاز فصل تاریکی و بدبختی برای دختران و زنان» افغانستان بود که سبب «سرکوب، خانه‌نشینی» و حذف زنان و دختران از جامعه شده است.
در بخشی از نامه، دختران دانش‌آموز برای ارائه تصویری بهتر از این ٧٣٠ روزی که از رفتن به مدرسه و دانشگاه منع بوده‌اند، چنین گفته‌اند:
اینجا ما را زنده به گور نموده‌اند. این مدت به اندازه ١٠ سال از ما انرژی گرفته و توان ما را ربوده است.
دختران دانش‌آموز در این نامه، از گرفته شدن آزادی‌های زنان و دختران، «تبعیض و نقض حقوق بشر مبتنی بر جنسیت» و «آپارتاید جنیستی» که از سوی طالبان عملی می‌شود، گفته‌اند و تاکید کرده‌اند که این دشواری‌ها آنان را به سوی «فاجعه انسانی کشنده»ای که هرروز وضعیت را بدتر می‌کند، می‌کشاند.
دختران دانش‌آموز با شریک کردن این تجربیات خود از زندگی دو سال پسین در زیر حاکمیت طالبان، از کشورهای عضو سازمان ملل و رهبران جهان که در مجمع عمومی سازمان ملل اشتراک کرده‌اند، خواسته‌اند تا در برابر ممنوعیت‌های وضع‌شده طالبان، به ویژه ممنوعیت حق تحصیل دختران، به‌گونه قاطعانه اقدام و رسیدگی کنند.
گروه طالبان پس از برگشت به قدرت در ماه اگست سال ٢٠٢١، در کنار وضع محدودیت‌های گوناگون، فورا حق آموزش دختران را تا کلاس ششم محدود کرد. هرچند این عمل طالبان، واکنش‌های گسترده جهانی را درپی داشته، اما تاکنون هیچ کشوری، گام عملی جدی برضد آن برنداشته است.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
اخبار جهان را با بارگیری اَپ ار.اف.ای دنبال کنید