به نظر می‌رسد این کشورها نقطه مناسب تعامل واکنش اجتماعی و فعالیت اقتصادی را یافته باشند. سنگاپور، این شهر شش میلیون نفری مرکز حمل و نقل شرق آسیاست و چند روز در لیست مبتلایان کرونا در رده دوم جهان قرار داشت اما اکنون فقط با 683 مبتلا و 2 کشته در کمرکش انتهایی جدول قرار گرفته. زمانیکه وحشت دنیا را گرفته زندگی در رستوران‌ها و خیابان‌های سنگاپور کم و بیش به طور معمول ادامه دارد! البته مردم کاملا بی‌پروا نیستند بلکه برعکس با هوشیاری زندگی می‌کنند.
سنگاپور مانند تایوان، یک کشور دیگر آسیایی‌ست که رابطه نزدیکی با چین، مبدا کرونا دارد و این کشور برای کنترل کرونا دست به اقدامات تهاجمی و بدیعی زده است. تایوان هم که در سال 2019 2.7 میلیون بازدیدکننده چینی داشته، فقط 252 مورد ابتلاء و 2 مورد کشته در کارنامه‌اش دیده می‌شود؛ درحالیکه این ارقام در کانادا 3910 ابتلا و 39 کشته است (پنجشنبه 26 مارچ).
اما شاید از همه چیز مهمتر عدم اختلال اجتماع گسترده و خرابی اقتصاد در سنگاپور و تایوان است. مدارس، محل‌های کار، فروشگاه‌ها و رستوران‌ها همه باز هستند، اگرچه محدودیت‌ها به آرامی در روزهای اخیر شدت گرفته‌اند. به عبارت دیگر، به نظر می‌رسد که آنها بهترین نقطه تعامل میان واکنش در مقابل بیماری و اقتصادی را پیدا کرده باشند. هر دو کشور هم افراد بیمار را به شدت قرنطینه می‌کنند و هم مسافرت‌های بین‌المللی را کاملاً کنترل کرده‌اند و هم با تعقیب کسانی که با آلوده‌ها در تماس بوده‌اند، دور بیماری حصاری بوجود آورده‌اند.
سنگاپور برای ردیابی مبتلایان از مأمورین پلیس مجهز به نرم‌افزار از یکطرف و از طرف دیگر دادن تلفن‌های همراه دولتی به بیماران در قرنطینه برای ردیابی از طرف دیگر اقدام کرده است. بعبارت بهتر سنگاپور این بیماری را از همان اول خیلی جدی گرفت و شیوع آن را کنترل کرد. اگر از برگزاری دو هفته‌ای آنلاین کلاس‌های دانشگاه 4000 دانشجویی سنگاپور بگذریم، تغییرات مهم دیگری در آن رخ نداده است.
تایوان تاریخچه مسافرت بین‌المللی اخیر شهروندانش را به شماره ملی آنها گره زده و به پزشکان و داروسازان اجازه داده تا به همه آنها دسترسی و زیر نظر داشته باشند. در ضمن جریمه‌های سنگینی را نیز برای متخلفین قرنطینه در نظر گرفته است.
جالب است که هر دوی این کشورها مانند کانادا و تورنتو در سال 2003 دچار شیوع بزرگ "سارس" شدند، اما آنها پس از سارس تلاش كردند تا راه‌حل‌هایی را تنظیم و به اجرا بگذارند تا دیگر به چنین شیوعی برنخورند.
دکتر "جف کوونگ" از تورنتو می‌گوید: "ما بایستی از این دو کشور درس بگیریم. موانع احتمالی کانادا برای اتخاذ رویکرد مشابه با این کشورها کمبود امکانات و بودجه بهداشت عمومی، و راحت نبودن مردم در اطاعت کردن از تصمیمات دولتی در مقایسه به آن کشورهاست. من می‌توانم این را بگویم زیرا خود من آسیایی‌تبار هستم، ما آسیایی‌تبارها عموماً بسیار مطیع هستیم و می‌فهمم که مردم بسیاری از کشورهای غربی فلسفه فردگرایی دارند". تفاوت اساسی مشهود دیگر آنست که تایوان و سنگاپور دولت‌های واحدی دارند که مراقبت‌های بهداشتی را برای همه مدیریت می‌کنند؛ درحالیکه کانادا با سیستم فدرالی و 13 حوزه بهداشتی مجزا نمی‌تواند یک پاسخ یکدست به ماجرا داشته باشد و هر حوزه می‌تواند واکنشی هرچند کمی متفاوت ارائه کند که همین کار را دشوار خواهد کرد.
اما دکتر "جیسون وانگ"، استاد دانشگاه استنفورد که اخیرا مقاله‌ای درباره موفقیت‌های تایوان در مقابله با کرونا کرده با دلایل بالا موافق نیست. وی می‌گوید: "فقط هوشیار باشید و اقدامات اولیه را برای جلوگیری از شیوع ویروس انجام دهید {تا به نتیجه برسیم}".
در واقع تایوان درست اندکی پس از سارس با تاسیس یک مرکز فرماندهی بهداشت ملی و اپیدمی مرکزی آماده چنین روزی شده بود و کشور با انتشار خبر کرونا از ووهان چین، بلافاصله اقدامات گسترده‌ای را برای شناسایی موارد ورودی آغاز کرد و بلافاصله با ارزیابی مسافران آمده از چین، آنهایی را که مشکوک به ابتلا بودند بلافاصله به قرنطینه فرستاد. این کشور ظرف یک روز پایگاه داده‌های پزشکی و بهداشتی را با پایگاه داده‌های مسافرتی ادغام کرد و از اطلاعات حاصله برای کمک به شناسایی موارد احتمالی ابتلاء بهره جست.
دولت تایوان به سرعت به سمت انبارهای ذخیره‌هایش رفت، از صدها سرباز ذخیره ارتش استفاده کرد تا در خطوط تولید ماسک‌های لازمه کار کنند، بدین ترتیب در اواخر ژانویه 46 میلیون انواع ماسک داشت. در همین حال، برای جلوگیری از سوء استفاده و احتکار، قیمت خرده‌فروشی ماسک‌ها را محدود کرده و در نهایت یک سیستم جیره‌بندی را به اجرا گذاشت تا به هر شهروندش هفته‌ای دو ماسک اختصاص دهد.
تایوان به طرز کاملا فعالی به دنبال سرپیچی‌کنندگان از قرنطینه بود بطوریکه سه مسافر هنگ‌کنگی که بجای بودن در قرنطینه یک هفته ناپدید شده بودند را شناسایی، هر یک را 3000 دلار جریمه، مجددا به قرنطینه فرستاد. بعلاوه اسامی سه نفر دیگر را که دستورالعمل قرنطینه را رعایت نکرده بودند بصورت عمومی منتشر کرد و برای افرادی که اطلاعات نادرست در اینباره منتشر می‌کردند 130 هزار دلار جریمه تعییین نمود و مظنونان شایعه‌ساز را نیز به بازپرسی کشاند.
سنگاپور نیز پس از شیوع سارس یک مرکز ملی مبارزه با بیماری‌های عفونی و یک مرکز اختصاصی 330 تختخوابی تاسیس کرد. این کشور علاوه بر آغاز غربالگری سلامتی و دمایی مسافران ورودی از ووهان چین از تاریخ 3 ژانویه، غربالگری کلیه مسافران را نیز از پایان ژانویه شروع کرد. آزمایشات تشخیصی کرونا نیز به سرعت به 2200 آزمایش در روز افزایش یافت. روزانه 50 افسر پلیس برای پیگیری تماس افراد آلوده یا یافتن منبع آغاز کرونا تعیین و رهسپار کار شدند. به گفته دستیار سرپرست پلیس "جانی لیم" کار این پلیس‌ها بسیار شبیه یافتن مجرم واقعی بود که کم و بیش به مهارت‌هایی مشابه نیاز داشت: جمع‌آوری همزمان اطلاعات از افراد مختلف و مکان‌های مختلف و تطبیق و بررسی آنها با هم. اخیراً یک مقاله از کارشناسان بهداشت عمومی هاروارد تخمین زد که سنگاپور سه برابر بیشتر از هر کجای دنیا توانسته افراد آلوده به کرونا را پیدا {و قرنطینه} کند.
سنگاپور مانند تایوان، یک کشور دیگر آسیایی‌ست که رابطه نزدیکی با چین، مبدا کرونا دارد و این کشور برای کنترل کرونا دست به اقدامات تهاجمی و بدیعی زده است. تایوان هم که در سال 2019 2.7 میلیون بازدیدکننده چینی داشته، فقط 252 مورد ابتلاء و 2 مورد کشته در کارنامه‌اش دیده می‌شود؛ درحالیکه این ارقام در کانادا 3910 ابتلا و 39 کشته است (پنجشنبه 26 مارچ).
اما شاید از همه چیز مهمتر عدم اختلال اجتماع گسترده و خرابی اقتصاد در سنگاپور و تایوان است. مدارس، محل‌های کار، فروشگاه‌ها و رستوران‌ها همه باز هستند، اگرچه محدودیت‌ها به آرامی در روزهای اخیر شدت گرفته‌اند. به عبارت دیگر، به نظر می‌رسد که آنها بهترین نقطه تعامل میان واکنش در مقابل بیماری و اقتصادی را پیدا کرده باشند. هر دو کشور هم افراد بیمار را به شدت قرنطینه می‌کنند و هم مسافرت‌های بین‌المللی را کاملاً کنترل کرده‌اند و هم با تعقیب کسانی که با آلوده‌ها در تماس بوده‌اند، دور بیماری حصاری بوجود آورده‌اند.
سنگاپور برای ردیابی مبتلایان از مأمورین پلیس مجهز به نرم‌افزار از یکطرف و از طرف دیگر دادن تلفن‌های همراه دولتی به بیماران در قرنطینه برای ردیابی از طرف دیگر اقدام کرده است. بعبارت بهتر سنگاپور این بیماری را از همان اول خیلی جدی گرفت و شیوع آن را کنترل کرد. اگر از برگزاری دو هفته‌ای آنلاین کلاس‌های دانشگاه 4000 دانشجویی سنگاپور بگذریم، تغییرات مهم دیگری در آن رخ نداده است.
تایوان تاریخچه مسافرت بین‌المللی اخیر شهروندانش را به شماره ملی آنها گره زده و به پزشکان و داروسازان اجازه داده تا به همه آنها دسترسی و زیر نظر داشته باشند. در ضمن جریمه‌های سنگینی را نیز برای متخلفین قرنطینه در نظر گرفته است.
جالب است که هر دوی این کشورها مانند کانادا و تورنتو در سال 2003 دچار شیوع بزرگ "سارس" شدند، اما آنها پس از سارس تلاش كردند تا راه‌حل‌هایی را تنظیم و به اجرا بگذارند تا دیگر به چنین شیوعی برنخورند.
دکتر "جف کوونگ" از تورنتو می‌گوید: "ما بایستی از این دو کشور درس بگیریم. موانع احتمالی کانادا برای اتخاذ رویکرد مشابه با این کشورها کمبود امکانات و بودجه بهداشت عمومی، و راحت نبودن مردم در اطاعت کردن از تصمیمات دولتی در مقایسه به آن کشورهاست. من می‌توانم این را بگویم زیرا خود من آسیایی‌تبار هستم، ما آسیایی‌تبارها عموماً بسیار مطیع هستیم و می‌فهمم که مردم بسیاری از کشورهای غربی فلسفه فردگرایی دارند". تفاوت اساسی مشهود دیگر آنست که تایوان و سنگاپور دولت‌های واحدی دارند که مراقبت‌های بهداشتی را برای همه مدیریت می‌کنند؛ درحالیکه کانادا با سیستم فدرالی و 13 حوزه بهداشتی مجزا نمی‌تواند یک پاسخ یکدست به ماجرا داشته باشد و هر حوزه می‌تواند واکنشی هرچند کمی متفاوت ارائه کند که همین کار را دشوار خواهد کرد.
اما دکتر "جیسون وانگ"، استاد دانشگاه استنفورد که اخیرا مقاله‌ای درباره موفقیت‌های تایوان در مقابله با کرونا کرده با دلایل بالا موافق نیست. وی می‌گوید: "فقط هوشیار باشید و اقدامات اولیه را برای جلوگیری از شیوع ویروس انجام دهید {تا به نتیجه برسیم}".
در واقع تایوان درست اندکی پس از سارس با تاسیس یک مرکز فرماندهی بهداشت ملی و اپیدمی مرکزی آماده چنین روزی شده بود و کشور با انتشار خبر کرونا از ووهان چین، بلافاصله اقدامات گسترده‌ای را برای شناسایی موارد ورودی آغاز کرد و بلافاصله با ارزیابی مسافران آمده از چین، آنهایی را که مشکوک به ابتلا بودند بلافاصله به قرنطینه فرستاد. این کشور ظرف یک روز پایگاه داده‌های پزشکی و بهداشتی را با پایگاه داده‌های مسافرتی ادغام کرد و از اطلاعات حاصله برای کمک به شناسایی موارد احتمالی ابتلاء بهره جست.
دولت تایوان به سرعت به سمت انبارهای ذخیره‌هایش رفت، از صدها سرباز ذخیره ارتش استفاده کرد تا در خطوط تولید ماسک‌های لازمه کار کنند، بدین ترتیب در اواخر ژانویه 46 میلیون انواع ماسک داشت. در همین حال، برای جلوگیری از سوء استفاده و احتکار، قیمت خرده‌فروشی ماسک‌ها را محدود کرده و در نهایت یک سیستم جیره‌بندی را به اجرا گذاشت تا به هر شهروندش هفته‌ای دو ماسک اختصاص دهد.
تایوان به طرز کاملا فعالی به دنبال سرپیچی‌کنندگان از قرنطینه بود بطوریکه سه مسافر هنگ‌کنگی که بجای بودن در قرنطینه یک هفته ناپدید شده بودند را شناسایی، هر یک را 3000 دلار جریمه، مجددا به قرنطینه فرستاد. بعلاوه اسامی سه نفر دیگر را که دستورالعمل قرنطینه را رعایت نکرده بودند بصورت عمومی منتشر کرد و برای افرادی که اطلاعات نادرست در اینباره منتشر می‌کردند 130 هزار دلار جریمه تعییین نمود و مظنونان شایعه‌ساز را نیز به بازپرسی کشاند.
سنگاپور نیز پس از شیوع سارس یک مرکز ملی مبارزه با بیماری‌های عفونی و یک مرکز اختصاصی 330 تختخوابی تاسیس کرد. این کشور علاوه بر آغاز غربالگری سلامتی و دمایی مسافران ورودی از ووهان چین از تاریخ 3 ژانویه، غربالگری کلیه مسافران را نیز از پایان ژانویه شروع کرد. آزمایشات تشخیصی کرونا نیز به سرعت به 2200 آزمایش در روز افزایش یافت. روزانه 50 افسر پلیس برای پیگیری تماس افراد آلوده یا یافتن منبع آغاز کرونا تعیین و رهسپار کار شدند. به گفته دستیار سرپرست پلیس "جانی لیم" کار این پلیس‌ها بسیار شبیه یافتن مجرم واقعی بود که کم و بیش به مهارت‌هایی مشابه نیاز داشت: جمع‌آوری همزمان اطلاعات از افراد مختلف و مکان‌های مختلف و تطبیق و بررسی آنها با هم. اخیراً یک مقاله از کارشناسان بهداشت عمومی هاروارد تخمین زد که سنگاپور سه برابر بیشتر از هر کجای دنیا توانسته افراد آلوده به کرونا را پیدا {و قرنطینه} کند.
منبع
iranstar
نوع خبر