محمد ظاهر شاه، زیر نام «اعلیحضرت معظم همایونی»، از سال ۱۳۱۲ تا ۱۳۵۲ هجری خورشیدی (۱۹۳۳ تا ۱۹۷۳میلادی) به مدت چهل سال، آخرین شاه افغانستان بود. او در دوران جنگ جهانی دوم و جنگ سرد موضع بی طرفی را برگزید و روابط دیپلماتیک افغانستان را با بسیاری از کشورها، از جمله آمریکا و شوروی، توسعه داد. بعد از جنگ جهانی دوم در دهه ۱۳۳۰ (۱۹۵۰)، محمد ظاهر شاه مدرن‌سازی کشور را آغاز کرد و قانون اساسی جدیدی برای کشور تهیه کرد که منجر به نظام پادشاهی مشروطه شد.
در سال ۱۳۵۱ (۱۹۷۳)، وقتی محمد ظاهرشاه برای درمان به ایتالیا سفر کرده بود، حکومت سلطنتی وی در کودتایی توسط پسرعمو و نخست‌وزیر سابقش، محمد داوود خان، سرنگون شد. محمد داوود خان نظام جمهوری تک‌حزبی را در کشور برقرار کرد و به سلطنت پایان داد.
بعدها، حامد کرزی، رئیس جمهور افغانستان به ظاهرشاه لقب «بابای ملت» را داد، که تا زمان مرگش در سال ۱۳۸۶ (۲۰۰۷)، او این لقب را حفظ کرد.
در صحبتی با آقای نصیر مهرین، نویسنده و تاریخدان کشور، این را که «بسیاری از مردم، سلطنت او را طلایی‌ترین، آرام‌ترین و بهترین دوران تاریخ افغانستان می‌دانند» در میان گذاشتم.
آقای مهرین طی یک بررسی همه جانبه، در این گفتگو از ظاهر شاه و همچنان از اعضای خانوادۀ او و بخصوص عموها و پسرعموی او داوود خان میگوید، که در نقش صدراعظم با ظاهرخان در قدرت سهیم بودند.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
اخبار جهان را با بارگیری اَپ ار.اف.ای دنبال کنید