خانم صدف رحیمی، که در یکی از رسانه های افغانستان مشغول فعالیت بود، با آمدن طالبان به فعالیتش ادامه داد ولی بعد از مدتی شرایط چنان بود که ادامه این کار برای او ممکن نبود. از سوی دیگر طالبان زمینه را برای رسانه ها تنگ ساخته بودند و از سرکوب زنان به عنوان یک وسیلۀ سیاسی، در مذاکرات خود با کشورها و قدرت های دیگر استفاده میکردند.
چیز دیگری که میتواند ریشۀ سخت گیری طالبان در برابر زنان باشد، فرهنگ و تعلیمات آنان است. نه تنها در افغانستان دختران و پسران از کودکی از همدیگر جدا میشوند و جداگانه زندگی میکنند و آموزش می بینند، بلکه همچنان آنان از کودکی می آموزند که جای زن در آشپزخانه است و این مرد است که باید بیرون برود و کار کند.
در بارۀ چارۀ کار و راه حل برای پایان دادن به رژیم طالبان، خانم صدف رحیمی میگوید که تنها مبارزات داخلی یا تنها کمک های خارجی کافی نیست. باید یک هم آهنگی بین مبارزات داخلی مردم و پشتیبانی جامۀ جهانی به وجود بیاید.
با قدردانی از مقاومت زنان، خانم صدف رحیمی از حضور کم رنگ مردان در این مبارزات انتقاد میکند و در نهایت از علم و دانش میگوید که برای کسای که علیه طالبان می جنگند ضرور است و خود طالبان هم به همین دلیل از علم و دانش میترسند.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
اخبار جهان را با بارگیری اَپ ار.اف.ای دنبال کنید