جو بایدن در کودکی همواره از پدر خود که فروشندۀ اتوموبیل‌های دست دوم بود می‌شنید که «ارزیابی یک انسان با شمارش دفعاتی که بر زمین می‌افتد، انجام نمی‌شود، بلکه با سرعتی که از زمین بر می‌خیزد صورت می‌گیرد». او این اندرز را همواره در گوش داشت و با آنکه در زندگی شخصی و نیز در زندگی سیاسی با فاجعه‌ها و دشوارهای چندی روبرو شد، همواره کمر راست کرد.
او نخستین مبارزۀ خود را در کودکی با لکنت زبان خویش و زخم زبان زدن‌های همکلاسی‌های خود آغاز کرد. وی این مبارزه را با به یاد سپردن اشعار طویل و از بر خواندن آنها با صدای بلند در برابر آینه به پیش برد و بر آن فائق آمد. او هنوز نیز گاه در بیان برخی کلمات دچار تامل و کُندی می‌شود، اما این چالشی است که دیگر او را نمی‌آزارد.
جوزف رابینِت بایدن که در ٢٠ نوامبر ١٩٤٢ در شهر کوچک و کارگری اسکرانتون در پنسیلوانیا زاده شده بود، در نوجوانی همراه با خانوادۀ خود به میفیلد در ایالت دلاور نقل مکان کرد و همانجا وارد دانشگاه شد و به آموختن تاریخ و مطالعات سیاسی پرداخت. خانوادۀ وی نسبی ایرلندی داشت و ریشه‌های خانوادگی پدر در نیمۀ دوم قرن شانزدهم به فرانسه می‌رسید. نیاکان پروتستان او با آغاز جنگ‌های مذهبی این دوران در فرانسه به ایرلند روی آورده بودند.
جو بایدن هنگامی که هنوز دانشجو بود، در تعطیلات تابستانی خود در باهاما با نیلیا هانتر آشنا شد و هنگامی که ٢٤ سال داشت با وی ازدواج کرد. او آن هنگام در دانشگاه سیراکوز که همسرش نیز در آن تحصیل می‌کرد به دانشکدۀ حقوق رفت و با آنکه دانشجوی درخشانی نبود، تحصیلات خود را به پایان رساند و در ویلمینگتُن، به کار وکالت دادگستری پرداخت.
جو بایدن که چند سال پیش از آن بشدت تحت تاثیر نخستین سخنرانی جان اف. کندی در مقام ریاست جمهوری قرار گرفته بود، به حزب دموکرات پیوست و در سال ١٩٧٢هنگامی که تنها ٢٩ سال داشت به عضویت سنای آمریکا درآمد. این پیروزی با این حال با فاجعۀ دردناکی در زندگی شخصی او همراه شد.
او هنگامی که برای شرکت در اولین نشست سنا به واشینگتن رفته بود، خبر یافت که همسرش نیلیا و دختر خردسالش، نائومی در یک حادثۀ رانندگی جان باخته‌اند و دو فرزند دیگرش جوزف بو و رابرت هانتر نیز در همین سانحه زخمی شده‌اند.
او سال‌ها بعد در بارۀ این حادثه گفت «با این رخداد دانستم که چگونه ناامیدی می‌تواند انسان‌ها را بسوی رها کردن همه چیز سوق دهد و چگونه خودکشی می‌تواند نه تنها یک گزینۀ ساده، بلکه یک گزینۀ معقول و منطقی به نظر آید». او اما با به یاد آوردن اندرز پدر «از زمین برخاست» و با اینکه قصد داشت عضویت سنا را رها کند، به خواست همراهان سیاسی خود از این کار چشم پوشید و هر روز با ترن میان دلاور و واشینگتن در رفت و آمد بود.
جو بایدن پنج دورۀ پیاپی دیگر به عضویت سنا برگزیده شد و ٣۶ سال از جمله در مقام ریاست کمیسیون قضائی و سپس ریاست کمیسیون امور خارجی سنا تجربه آموخت.
او در سال ١٩٧٧ با جیل تریسی جاکوبز، همسر کنونی خود که در کارزار دست یافتن به ریاست جمهوری حضوری موثر داشت، ازدواج کرد.
جو بایدن پیش از این نیز دو بار کوشش کرده بود به کاخ سفید راه یابد. او در سال ١٩٨٨ در پی سر وصدای فراوان در بارۀ یکی از سخنرانی‌های خود که برگرفته از گفتار نیل کیناک، یکی از رهبران حزب کارگر بریتانیا، بود نامزدی خود را بازپس گرفت. او همان سال دو بار دچار انوریسم شد و زیر تیغ جراحی رفت.
وی بیست سال پس از آن، یکبار دیگر پا به میدان مبارزه گذاشت، اما در انتخابات درون حزبی در برابر رقبائی سرسخت تر از خود، چون باراک اوباما و هیلاری کلینتون، قرار گرفت و میدان را به آنان سپرد. اوباما با پیروزی در انتخابات او را به معاونت خود خواند و وی هشت سال در کنار او ماند.
جو بایدن در سال ٢٠١۶ پس از دو دوره معاونت باراک اوباما، سودای ریاست جمهوری داشت، اما درگذشت فرزند ٤۶ سالۀ او، جوزف بو، در پی کشف یک غدۀ مغزی، او را از گام نهادن در کارزاری دراز و دشوار بازداشت. او اینک باور دارد که اگر مراد خویش را دنبال کرده بود، همان سال راه را بر دونالد ترامپ می‌بست.
مرگ جوزف که آنهنگام دادستان کل ایالت دلاور بود، دومین فاجعۀ دردناک زندگی شخصی جو بایدن شد. او امروز با اندوه و تاثر فراوان می‌گوید «بو روح و جان من بود». با این حال، وی سال گذشته یکبار دیگر برخاست و کارزار ریاست جمهوری را «نبردی برای روح آمریکا» خواند.
این نبرد نیز در همان ابتدا با موجی از تیرهای پرتاب شده از کمان اتهام آغاز شد. چند تن از زنانی که در گذشته اینجا و آنجا با او آشنا شده بودند، وی را به داشتن «رفتاری نامناسب» با خود متهم کردند. او تاکید کرد که هرگز چنین «نیتی» نداشته و اگر رفتار او اینگونه احساس شده، با احترام آمادۀ گفتگوست.
کارزار سیاسی او نیز چنان که باید آغاز نشد و او در انتخابات مقدماتی حزب پیاپی در آیووا، نیو همپشایر، نوادا و ... شکست خورد، اما یکبار دیگر «رها نکرد» و پس از پیروزی در کارولینای جنوبی به کارزار خود نیرو و توان بخشید و رقبای خود را یکی پس از دیگری از میدان بدر برد.
مردی که دونالد ترامپ او را «خوابزده» می‌خواند و «اسب تروای سوسیالیسم» می‌نامید و یا می‌گفت «ضریب هوشی اندکی دارد»، اینک او را از کاخ سفید می‌راند و جای وی را می‌گیرد.
اتهامات «فساد» و سرمایه گذاری در اوکرائین و یا ماجرای رها کردن کامپیوتر فرزند او هانتر که گفته می‌شود اطلاعات رسواکننده‌ای دارد، هیچیک انتظاری را که دونالد ترامپ و لشکر وکلا و طرفداران وی داشتند برآورده نکرد و تیرهای رها شده بسوی او کارساز نشد.
چهل و ششمین رئیس جمهوری آمریکا، در پی چهار سال ریاست جمهوری دونالد ترامپ، اینک می‌خواهد کشور را «مرمت» کند، آمریکائیان را با یکدیگر آشتی دهد و در این دوران پُر دلهره از شیوع کرونا، آرامش و یکپارچگی را به شهروندان باز گرداند.
او که در کارزار خود، دونالد ترامپ را به سبب بی توجهی و ناتوانی در مدیریت بحران بهداشتی ناشی از اشاعۀ کوویدـ١٩ بشدت مورد انتقاد قرار داد، اینک اولویت مطلق خود را مقابله با شیوع این بیماری قرار داده است. او به این منظور قصد دارد انجام تست‌های تشخیصی را گسترش دهد، یک سپاه ویژه بهداشتی متشکل از ١٠٠٠٠٠ تن ایجاد نماید، به کارکنانی که در خطر ابتلا قرار گرفته‌اند، غرامت بپردازد و به میزان نیاز برای شهروندان واکسن ذخیره نماید.
بسیاری از شهروندان وبویژه رای دهندگان جمهوری خواه از سر ناگزیری بگفتۀ خود برای «بیرون راندن» دونالد ترامپ به او روی آوردند. این چنین وی با پیروزی در انتخابات و پیش از آغاز دورۀ ریاست جمهوری خود، حداقل یکی از انتظارات رای دهندگان خود را برآورده کرده است.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
اخبار جهان را با بارگیری اَپ ار.اف.ای دنبال کنید