براساس اطلاعات منتشر شده از سوی نهاد شاخص مسکن های استیجاری کانادا، بین سال های 2011 تا 2016 حدود 753 هزار خانواده جدید در کل کشور شکل گرفتند. تقریبا 396 هزار از این خانوارها در مسکن های استیجاری زندگی می کرده اند، که معادل 32 درصد کشور می شود. در همان برهه میزان صاحب خانه بودن از 68.9، به 67.8 درصد کاهش یافت. کاهشی که از 1971 به این سو، سابقه نداشته است.
جیل اتکی قائم مقام رئیس اجرایی و مدیرکل اتحادیه مسکن غیرانتفاعی استان بریتیش کلمبیا در این مورد می گوید: به مدت 50 سال روند به سوی صاحب خانه شدن جریان داشت. اما اینک شاغلان دارای درآمد متوسط و یا حتی بالا، به سبب بهای زیاد مسکن از بازار خرید بیرون رانده شده اند. به همین دلیل برای مدتی طولانی تر در مسکن های استیجاری زندگی می کنند.
به گفته وی و برمبنای اطلاعات مورد اشاره که شامل اجاره نشین های 800 شهر بزرگ و کوچک و منطقه کشور می باشد، کانادا اینک با معضل کمبود عرضه مسکن های استیجاری روبرو است. زیرا گرچه دولت مرکزی در بخش مسکن های استیجاری مقرون به صرفه تر سرمایه گذاری بیشتری کرده، و دولت های استانی کبک و بریتیش کلمبیا نیز هم انگیزه و هم طرح هایی برای ساخت شمار بیشتری از اینگونه مسکن ها دارند، اما بسیاری از این موارد دست کم تا سال 2020 به نتیجه مطلوب نخواهند رسید. وی می افزاید: سال هاست که ما گفته ایم اوضاع پیش از آنکه به سمت بهبودی برود، رو به بدتر شدن دارد. فکر می کنم این اطلاعات نشانگر آنند، که اینک در برهه دوم قرار گرفته ایم. زیرا وضعیت موجود بگونه ای نیست، که بتوان یک شبه آن را حل کرد.
از دیگر سو براساس این اطلاعات میزان اجاره بها نیز، افزایش یافته است. بگونه ای که 18 درصد از اجاره نشین های کشور، دست کم 50 درصد درآمد خود را برای داشتن سرپناه هزینه می کنند. میزانی که شرکت مسکن و وام مسکن کانادا آن را هزینه در حد بحران، و اینگونه افراد را در مخاطره کارتن خوابی تلقی می نماید.
در عین حال افراد مورد اشاره بیشتر در این پنج استان کشور ساکن هستند: بریتیش کلمبیا (21 درصد)، انتاریو (20.9 درصد)، نوااسکوشیا (19 درصد)، نیوفاندلند و لابرادور (17 درصد)، و سسکچوان (16.4 درصد)! همچنین احتمال اینکه خانواده های کم درآمدتر ناچار به پرداخت اجاره بهای بیشتر باشند، بیشتر است. کمااینکه 60 درصد خانوارهای انتاریویی با درآمد سالانه کمتر از 22 هزار و 385 دلار، از افراد مورد اشاره به شمار می روند. این میزان در استان های بریتیش کلمبیا و نوااسکوشیا به ترتیب 66، و 63 درصد می باشد.
مورد دیگری که با بررسی اطلاعات مذکور مشاهده می شود، اینکه چالش حوزه مسکن از شهرهای بزرگ، به شکلی بدتر به حومه آنها نیز سرایت کرده است. یکی از دلایل این امر کوچ خواسته یا ناخواسته شهرنشین ها به حومه ها می باشد. کمااینکه شمار ساکنان اردری در استان آلبرتا از 16 هزار در سال 1997، به 64 هزار و 900 در 2017 افزایش داشته است. اما از آنجا که در این شهر کوچک تنها 3 هزار و 755 مسکن استیجاری وجود دارد، اجاره بهای ماهانه متوسط در آن سر به هزار و 597 دلار زده است. درحالی که در شهر بزرگ کلگری که با خودرو تنها چند دقیقه از اردری فاصله دارد، این مبلغ هزار و 355 دلار می باشد. چراکه کلگری دارای 131 هزار و 660 مسکن استیجاری است.
در انتاریو شهر وان در نزدیکی تورنتو با اجاره بهای ماهانه متوسط هزار و 586 دلار، و 3 هزار و 640 مسکن استیجاری یکی از گرانترین نقاط استان برای اجاره نشین ها به شمار می رود. در سنت کاترینز، پیتربورو، و لندن انتاریو نیز، شاهد روندی مشابه هستیم. مارلین کافی مدیراجرایی اتحادیه مسکن غیرانتفاعی استان انتاریو خاطرنشان می کند: آنچه شاهدش می باشیم، در واقع نشان می دهد فقر به مناطق حومه رانده شده است. زیرا بهای زیر سرپناه زندگی کردن، با درآمد مردم همخوانی ندارد.
کمااینکه به گفته این خانم در همان برهه بین سال های 2011 تا 2016، میزان اجاره بها در کلانشهر تورنتو به طور متوسط 21 درصد افزایش پیدا کرد. حال آنکه میزان متوسط بالا رفتن درآمد، تنها 13 درصد بود.
از دیگر سو در مناطق شمالی کشور روند بدتر است. کمااینکه بیش از 80 درصد واحدهای مسکونی اقلیم نونووت استیجاری می باشند. شمار متوسط ساکنان در هر مسکن استیجاری این اقیلم نیز، بیش از سایر نقاط است.
در این میان وضع کبک از همه بهتر می باشد. زیرا با اجاره بهای ماهانه متوسط 775 دلار، در بین استان ها در نوع خود از پایین ترین ها به شمار می رود. در حالی که به نسبت میزان جمعیت، بالاترین درصد (39) اجاره نشین ها را دارد.
بنابراین در واقع برای نخستین بار در چندین دهه، به سبب افزایش بهای مسکن، تقاضا برای اجاره نشینی به خرید ملک پیشی گرفته است. مسئله ای که به نوبه خود اجاره بها را افزایش داده، و مشکل مسکن از پیش موجود را عمیق تر کرده است.