صفحه نخست نسخه امروز روزنامۀ وینرسایتونگ به شرح فهرست‌وار تاریخچه آن اختصاص یافته است که دوستداران نشریات چاپی را، به ویژه در حوزه زبان آلمانی غمگین می کند. در ٣۲۰ سال گذشته وینرسایتونگ سه هزار و ۸۳۹ ماه و ١١۶ هزار و ۸۴٠ روز انتشار یافت و تنها در دوره نازی‌ها برای مدتی توقیف شد.
وینرسایتونگ برای نخستین بار در روز ۸ اوت ١۷۰٣ میلادی انتشار یافت. این روزنامه در طول ٣۲۰ سال انتشار خود دوران ده امپراتور و ١٢ رئیس جمهور را در اتریش تجربه کرد و به نوشته تارنمای هفته نامه اشپیگل آلمان «یک میراث فرهنگی مهم اروپا» به شمار می‌رفت.
درباره دلیل پایان انتشار روزنامه تاریخی اتریش در آخرین شماره آن می خوانیم: «ائتلاف سبز و آبی اتریش مسئولیت تعطیل نسخه چاپی این روزنامه را به عهده دارد. دولت تشکیل شده از ائتلاف دو حزب «مردم اتریش» و «سبزها» در ماه آوریل امسال از وینرسایتونگ خواست که خود را روی نسخه آنلاینی گسترده متمرکز کند. این تصمیم، تحریریه روزنامه را به شدت متاثر کرد و به تلاشی بزرگ برای لغو آن واداشت که سرانجام بی‌نتیجه ماند.
قطع درآمد آگهی های دولتی
دو حزب حاکم اتریش در پیمان ائتلاف خود تصمیم به قطع پرداخت آگهی های دولتی برای رسانه های کاغذی گرفت. سهم بنگاه انتشاراتی ناشر وینرسایتونگ از این بودجه سالانه ١۶ میلیون و ۵٠٠ هزار یورو بود که ٧ میلیارد و ۵٠٠ میلیون یورو از آن صرف تامین هزینه‌های انتشارات، تحریریه و چاپ می شد و ۶ میلیون دیگر به آموزش علمی روزنامه‌نگاری در بنگاه انتشاراتی اختصاص می‌یافت.
در پی این تصمیم تحریریه وینرتسایتونگ به این نتیجه رسید که با قطع آگهی های دولتی برای نسخه چاپی انتشار آن دیگر ممکن نیست. بنابراین موسسه کهن انتشاراتی وین از این به بعد تنها نسخه آنلاین وینرتسایتونگ را منتشر می کند.
روزنامه «پرسه» در اتریش گزارش می دهد که در نتیجه تعطیل نسخه چاپی وینرسایتونگ ناشر آن ۶۳ قرارداد همکاری با روزنامه نگاران را لغو می کند و تنها ٢۰ روزنامه‌نگار در تحریریه آنلاین به کار ادامه خواهند داد.
«مارتین فلایش آکر» مدیر روزنامه وینرسایتونگ وعده داده است که در آینده نیز انتشار گهگاه نسخه چاپی امکان دارد و این موضوع در حال بررسی است. وی مدت‌ها بود هشدار می‌داد که با تعطیلی نسخه چاپی قدیمی‌ترین روزنامه جهان گستره‌ای از فرهنگ، رسانه و جامعه در برابر از دست دادن یک «رسانه فرهنگی در سطح جهانی» قرار گرفته است. اما کسی به این ندا گوش نداد.
در آخرین شماره وینرسایتونگ، تحریریه لحنی نوستالژیک و آمیخته به افسوس دارد. در کنار گزارشی که آخرین راه تحریریه تا چاپخانه را تشریح می کند، اعضای تحریریه با لحنی شخصی با خوانندگان خداحافظی می کنند، اما به نوشته روزنامۀ «پرسه»، توماس زایفرت معاون سردبیر لحن تندتری دارد و از پایان سده فعالیت رسانه به عنوان «خرابکاری سیاسی و رسانه ای بربرهای بی فرهنگ» یاد می کند.
روزنامه وینرسایتونگ در طول تاریخ ۳۲٠ ساله خود تنها یکبار پس از اشغال اتریش به وسیله ارتش هیتلری تعطیل شد، زیرا روش کار آن با چارچوبی که نازی ها برای رسانه‌های تحت کنترل خود تعیین کرده بودند، انطباق نداشت.
جشن بزرگ ٢۵٠ سالگی
در سال ۱۹۵٣ امپراطور و صدراعظم وقت اتریش، از سرگیری دوباره وینرسایتونگ را که با دویست و پنجاهمین سالگرد تاسیس آن همزمان شده بود جشن گرفتند. این جشن در واقع یک مراسم رسمی دولتی بود که پیش از آن سابقه نداشت و بعد از آن هم اتفاق نیافتاد.
در غیاب وینرسایتونگ اکنون عنوان قدیمی ترین روزنامه جهان به «هیلدزهایمرسایتونگ» در شهر هیلدزهایم آلمان تعلق می گیرد. این روزنامه برای نخستین بار در ٢۴ ژوئن سال ۱۷۰۵ میلادی، حدود دو سال پس از وینرسایتونگ انتشار یافت.
تحریریه وینرسایتونگ در آخرین شماره این روزنامه، مقاله ای با عنوان «موفق باشی هیلدزهایمر» منتشر کرده است. این روزنامه در آغاز «پیک هیلدزهایم» نام داشت.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
اخبار جهان را با بارگیری اَپ ار.اف.ای دنبال کنید