بر اساس آخرین گزارش شرکت مسکن و وام مسکن کانادا (CMHC) که روز هفتم ژانویه منتشر شد، فاصله بین عرضه و تقاضا در بازارهای مسکن تورنتو و ونکوور به بیشترین میزان خود رسیده است. اما در این گزارش همچنین ذکر شده: ما به طور کامل نمی دانیم، چرا چنین فاصله ای به وجود آمده است.
البته در عین حال به برخی دلایل مربوطه اشاره شده است. از جمله اینکه کمبود عرضه در این دو شهر سبب واکنش هایی از سوی خریداران گشته، و برخی موارد دیگر نیز وجود دارند. کمااینکه برمبنای گزارش مورد اشاره در واقع وضعیت کنونی، واکنش بازارهای مسکن تورنتو و ونکوور به بهای متغیر/ گاهی رو به کاهش و زمانی در حال افزایش، و بالا رفتن میزان تقاضا در کنار عرضه ملک و املاک جدید است، که در مقایسه با سایر کلانشهرهای کشور به اندازه چشمگیری ضعیف می باشد. این در حالی است که تورنتو و ونکوور بین سال های 2010 تا 2016 شاهد بیشترین افزایش بهای مسکن در کل کشور بودند.
فاصله مورد اشاره دست اندرکاران CMHC را بر آن داشته که در پی یافتن پاسخ این پرسش بروند، که چرا در مونترال، کلگری و ادمنتون، چنین فاصله چشمگیر و متغیری به وجود نیامده است؟ آلد اب آیورورث معاون اقتصاددان ارشد شرکت مورد اشاره در این پیوند می گوید، که متوجه شده در کلگری و ادمنتون از طریق گسترش افقی به تقاضاها واکنش نشان داده می شود. وی در مورد مونترال نیز، خاطرنشان می کند: آنها از پیشترها بخش بزرگ استیجاری داشته اند. احتمالا در بازار این شهر درباره زندگی در مسکن های پرتراکم تر هم، اجماع وجود دارد. همچنین به نظر می رسد برای تغییر کاربری مناطق صنعتی به مسکونی، آمادگی بیشتری موجود است.
در بخش دیگری از گزارش مورد اشاره آمده که برای اینکه در هر شهر عمده کشور تقاضا با عرضه تناسب پیدا کند، در هنگام دست اندرکاری در زیربناسازی و مسایل محیط زیستی، لازم است با محدودیت در توسعه شهری مبارزه کرد، و تراکم را افزایش داد.
در این گزارش همچنین ذکر شده که کمبود عرضه در بازارهای مسکن تورنتو و ونکوور، خریداران را به سوی ابتیاع واحدهای واقع در مجتمع های مسکونی سوق داده است. زیرا عرضه اینگونه واحدها در دو شهر نامبرده بسیار بیشتر از انواع دیگر مسکن بوده، و به همین سبب با استقبال فراوان خریداران روبرو شده است. چراکه از دید دست اندرکاران CMHC تقریبا کل افزایش بهای مسکن در این دو شهر به خانه های از دو سو غیرمتصل به واحدهای کناری، پیوند داشته است.
در گزارش مورد اشاره درباره مقایسه برخی شهرها در برهه مذکور، از جمله آمده در حالی که در تورنتو و ونکوور بهای ملک و املاک بگونه ای مستمر و در مقیاسی زیاد افزایش داشته، در مونترال چنین افزایشی کم بوده است. اما در شهرهای نفت خیز کلگری و ادمنتون در مقایسه با مونترال، این قیمت اندکی بیشتر بالا رفته است.
شرکت مورد اشاره همچنین دریافته که بین سال های 2010 تا 2016 بهای مسکن در تورنتو افزایش 40 درصدی داشته، که 40 درصد آن به سبب افزایش فرصت های شغلی، جمعیت، و درآمد مالیات و بیمه دررفته؛ در کنار میزان پایین بهره وام مسکن بوده است. در ونکوور که افزایش مورد اشاره 48 درصد بوده، عوامل مذکور 75 درصد علت بالا رفتن قیمت مسکن می باشند.
برای درک بازارهای مسکن همه شهرهای عمده کشور به ویژه تورنتو و ونکوور، توجه به دیگر عامل موثر یعنی خریداران خارجی نیز، ضرورت دارد. کمااینکه دست اندرکاران مورد اشاره پیشترها گفته بودند، که 52 درصد خریداران اخیر مسکن در تورنتو و ونکوور بر اين باورند، که حضور خارجی ها بر بهای مسکن این مراکز شهری تاثیر دارد. اين باور دور از واقعیت نیست. کمااینکه اعداد و ارقام منتشره از سوی اداره آمار کانادا نشان می دهند، که مالک 4.9 درصد ملک و املاک مسکونی در ونکوور را افرادی تشکیل می دهند، که ساکن این کلانشهر نیستند. این میزان برای تورنتو 3.4 درصد است. به همین سبب دست اندرکاران CMHC می گویند: با وجودی که اطلاعات رسمی در مورد درصد مالکان غیرساکن کم به نظر می رسد، امکان دارد تاثير حضورشان بتواند انتظارات خریداران محلی در مورد میزان پولی را که باید بپردازند تا از عهده خرید ملک و املاک برآیند، تغییر دهد.