خبر درگذشت احمد احرار در روز پنجشنبه اول دی/۲۲ دسامبر، در محافل خبرنگاران و نویسندگان ساکن پاریس شنیده شد. اما زمان دقیق فوت او هنوز اعلام نشده است.
نخستین واکنش‌ها در توئیتر دیده شد. بهروز بهزادی، روزنامه‌نگار پرسابقه و مدیرمسئول روزنامۀ اعتماد نوشت: "احمد احرار زمانی از بهترین یادداشت نویسان روزنامه اطلاعات و کشور بود. وقتی در سال۱۳۴۷به روزنامه اطلاعات رفتم، چند یادداشت مرا تصحیح کرد که درس بزرگی برایم شد. دانشکده های روزنامه نگاری می توانند با نوشته های او اصول یادداشت‌نویسی را به نسل جدید روزنامه نگاران بیاموزند".
بسیاری از روزنامه‌نگاران نسل‌های بعد خود را مدیون راهنمایی‌های خیرخواهانه و لحن مثبت او می‌دانند. احرار که درست هم سن و سال صدرالدین الهی و سیروس آموزگار بود، به نسلی تعلق داشت که زبان روزنامه‌نویسی را با حال و هوای زمانه منطبق کردند و دقت در انعکاس رویدادها را با جذابیت نوشتار و در عین حال وسواسی ظریف در "درست‌نویسی" همراه ساختند.
احرار که بعد از انقلاب اسلامی خیلی زود ایران را ترک کرد، تقریباً از همان نخستین شماره‌های "کیهان لندن" همکار این نشریۀ در تبعید شد. وی تا زمان انتشار آخرین شمارۀ کاغذی کیهان لندن (۲٠۱۳) همکاری خود را با این نشریه ادامه داد.
سال گذشته، کیهان لندن تصمیم گرفت که "در قدردانی از این روزنامه‌نگار برجسته و سردبیر یکی از مهم‌ترین روزنامه‌های ایران پیش از انقلاب اسلامی (اطلاعات) و سپس همکار پرکار و سردبیر مهم‌ترین روزنامه در تبعید و خارج کشور (کیهان لندن)" به بازنشر برخی مقالات وی بپردازد.
به این مناسبت، کیهان لندن شرح حال کوتاهی نیز از وی منتشر کرد و نوشت: "احمد احرار متولد سال ۱۳۱۳، فعالیت مطبوعاتی و روزنامه‌نگاری را در سال‌های پرکشاکش اوایل دهه سی خورشیدی آغاز کرد. وی چندین سال خبرنگار پارلمانی روزنامه اطلاعات بود... او که در سال‌های بعد سردبیری اطلاعات و همچنین مجله معروف «جوانان» را بر عهده گرفت، در مطبوعات دهه پنجاه خورشیدی کشور حضوری شاخص داشت".
اولین شمارۀ کیهان لندن در سال ۱٩٨۴، به همت مصطفی مصباح‌زاده منتشر شد. هوشنگ وزیری که در ایران سردبیری "آیندگان" را بر عهده داشت، خیلی زود مسئولیت نشریۀ در تبعید را به عهده گرفت و احمد احرار نیز کمی بعد همکاری‌اش را با آن شروع کرد. بعد از درگذشت غیرمنتظرۀ وزیری در سال ۲۰۰۳، احرار جانشین او شد. احرار در این روزنامه با امضای خود یادداشت‌های جدی و تحلیلی می‌نوشت و همچنین با نامهای مستعار «خیراندیش» و «حکیم حق‌نظر»، رویدادهای ایران و جهان را به طنز می‌نگریست.
خود احرار نوشته است که "روزنامه نگاری حرفه ای را از بیست سالگی به عنوان خبرنگار پارلمانی اطلاعات آغاز کردم". بدین ترتیب اگر پایان فعالیت حرفه‌ای و تمام وقت وی سال ۲٠۱۳ در نظر گرفته شود، می‌توان نتیجه گرفت که احرار ۵٩ سال بدون وقفه در مطبوعات ایرانی داخل و خارج کشور کار کرده است.
احمد احرار به لطف تجربۀ حرفه‌ای و همچنین تحقیقات طولانی، تاریخ مطبوعات و البته تاریخ سیاسی معاصر ایران را به دقت می‌شناخت. او در مقدمۀ کتابش موسوم به "دو قرن فراز و نشیب مطبوعات و سیاست در ایران"، این جملات را از سرمقالۀ روزنامۀ قدیمی "قانون" نقل کرده است: "افکار اشخاص تنها که هر کدامی در یک گوشه مفقود مانده، هرگز هیچ حاصلی نخواهد داشت. افکار مفید تا با هم جمع نشوند هیچ قدرتی پیدا نمی کنند. و اجتماع افکار ممکن نمی‌شود مگر به روزنامه... به جهت اتفاق آراء و احیای ناموس یک ملت، هنوز در دنیا بهتر از آواز یک روزنامۀ آزاد هیچ ندایی شنیده نمی‌شود"...
احرار در ادامۀ این یادآوری افزوده است: "می بینیم که باز، درد امروز ایران همان درد دیروز است. حرفی که صد سال پیش بر قلم می آمد، همچنان و باز هم حرف امروز ماست".
روزنامه‌نگاری آزاد و محیط بدون سانسور و فشار، آرزوی احمد احرار در تمام عمرش بود. او در یکی از دوره‌های متعددی که فشار بر روزنامه‌نگاران ایرانی شدت گرفته بود، در مصاحبه‌ای با رادیو بین‌المللی فرانسه گفت که این نخستین بار نیست که به روزنامه نگاران اینگونه اتهامات زده می‌شود اما این بار "جنگی علنی در درون حکومت آغاز شده که حتی رئیس جمهوری کشور را نیز در مظان اتهام گذاشته است". (مصاحبه با احسان منوچهری، در مجموعه برنامه‌های "چهره‌ها و گفتگوها - سال ۲٠۱۵).
جنگی که احمد احرار به آن اشاره داشت امروزه با شدت بیشتری ادامه دارد و به نبردی برای مرگ و زندگی رژیم جمهوری اسلامی تبدیل شده است.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
اخبار جهان را با بارگیری اَپ ار.اف.ای دنبال کنید