جسیکا پس از ۴۲ سال هنوز چشم براه مادر ایرانی اش است، به او کمک کنید
بدنبال رضا رمضانی و همسرش سکینه، احتمالا ساکن منطقه «رویان» در شمال ایران
«جسیکا پترشون»، ۴۲ ساله، ساکن شهر نورشووپینگ در سوئد است. او حدودا روز ۲۰ شهریور سال ۱۳۵۵ در ایران به دنیا آمد و هنوز نوزاد بود که خانوده اش او را رها کردند.
مردی ناشناس به نام «بهروز افسان» او را در خیابان سرور واقع در شهر ری پیدا کرده و تحویل اداره پلیس آن محل داد. پلیس نیز او را به پرورشگاه شهبانو فرح پهلوی تحویل نمود. آن روز جسیکا فقط پنج روزه بود و هنوز بند ناف داشت. مددکاران اجتماعی شناسنامه ای با نام «شیرین تقوائی منش» برای وی انتخاب و ثبت نمودند.
رضا رمضانی و همسرش سکینه
اینک ۴۲ سال از آن تاریخ می گذرد و جسیکا کماکان مشتاقانه در جستجوی مادر ایرانی اش است و امید بسیار دارد که با کمک ایرانیان او را پیدا کند.
برای نخستین بار پس از ۴۲ سال جسیکا به نام دو نفر دست یافته است که احتمال زیادی وجود دارد که پدر و مادر او باشند، رضا رمضانی و همسرش سکینه. او اینک به کمک نیاز دارد که با این دو نفر و یا افرادی که اطلاعی از این دو نفر دارند تماس پیدا کند.
جسیکا می گوید:
- برخی اهالی شهر ری به من کمک کرده و آفیش هایی را بر روی در و دیوار نصب کردند. مردی از اهالی منطقه با من تماس گرفت و گفت که پدر و مادرش (که اکنون در گذشته اند) همسایه زوج جوانی بوده اند که یک دختر نوزاد را بواسطه فقر سر راه گذاشته اند. زوج جوان صاحب دختری شده بودند که تنها چند روز پس از تولد ناپدید شد. آنها ادعا کرده بودند که دختر نوزادشان را به فامیلی در تهران سپرده اند. این اتفاق حوالی سالهای ۱۹۷۵الی ۱۹۷۷ افتاده است. این زوج جوان تا سال ۱۹۸۹-۱۹۸۸ در شهر ری زندگی می کردند اما پس از آن به روستای خود بنام «رویان» در شمال ایران نقل مکان کردند. نام این زوج رضا رمضانی و نام همسرش سکینه بوده است. آرزوی من این است که که با رضا رمضانی و یا همسرش سکینه تماس پیدا کنم که به احتمال قوی پدر و مادر من هستند.
جسیکا از همه ایرانیان درخواست کمک می کند تا این مطلب را تا جای ممکن در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذراند تا شانس او برای یافتن پدر و مادرش افزایش یابد و یا اگر رسانه ای را در ایران می شناسند از این رسانه ها بخواهند که درخواست او را بازنشر کنند. هر یک بار به اشتراک گذاشتن این مطلب در شبکه های اجتماعی شانس جسیکا را برای یافتن مادرش افزایش خواهد داد.
برای تماس با جسیکا پترشون می توان از آدرس ایمیل و یا صفحه فیس بوک زیر استفاده نمود:
https://www.facebook.com/jessica.pettersson.9461
جسیکا می گوید:
- احساس می کنم نیمی از وجودم گم شده است. شب‌ها شیرخوارگاهی را که در آن بیش از هشت ماه زندگی کردم در خواب می‌بینم. بار اول که خواب مادرم را دیدم چقدر حسرت آغوش گرم او را داشتم. بارها در خیابان‌های نورشوپینگ قدم زدم با این آرزو که کسی را از ایران ببینم. روزی اتفاقی خانمی ایرانی را در مغازه‌ای ملاقات کردم و این اولین باری بود که یک ایرانی می‌دیدم. عکس‌ها و فیلم‌هایی که این خانم به من نشان داد احساسی عمیق نسبت به کشور ایران در قلبم بیدار کرد. من عاشق ایران هستم. پنج ساله بودم که مادر و پدر سوئدی‌ام حقیقت را به من گفتند. از همان روز که پدر سوئدی‌ام «استلان» به من گفت که دخترخوانده‌اش هستم، دچار افسردگی شدم. روزهای مدرسه را در تنهایی گذراندم. من خودم را ایرانی می‌دانستم و می‌دانم. آرزوی دیدن مادرم را دارم. احساسات و کنجکاوی ام باعث شده که کمی با زبان فارسی آشنا شوم. نمی‌دانم چه کسی نام «شیرین» را به من داده است، تنها می‌دانم که در شهریورماه سال ۱۳۵۵ فردی ناشناس مرا در خیابان سرور (یا دروازه سرور؟) در شهر ری رها کرده است. درآن زمان پنج روزه بودم و هنوز بند ناف داشتم. مردی به نام آقای «بهروز افسان» مرا آنجا پیدا کرده و به نزدیکترین اداره پلیس تحویل داد. سپس پلیس مرا به پرورشگاه شهبانو فرح پهلوی (آمنه امروز) واقع در خیابان پهلوی (ولی عصر امروز) سپرد. پس از نزدیک به نه ماه، زوجی سوئدی مرا به فرزندی قبول کرده و به سوئد بردند. از روزی که فهمیدم آنها مادر و پدرم بیولوژیکم نیستند آرزو دارم مادر ایرانی‌ام و کشورم ایران را ببینم.
تصویر عکس گذرنامه «شیرین تقوائی منش» (جسیکا) در زمان خروج از ایران
آرزوی جسیکا این است که این درخواست به گوش مادرش برسد و با او تماس بگیرد. با به اشتراک گذاشتن این مطلب در شبکه های اجتماعی و یا تماس با رسانه های ایران بویژه منطقه «رویان» در شمال ایران می توانید به جسیکا کمک کنید که مادر و یا پدر خود را بیابد.
هر یک بار به اشتراک گذاشتن این مطلب در شبکه های اجتماعی شانس جسیکا را برای یافتن مادرش افزایش خواهد داد.