| |
غم زمانه که هيچش کران نمي بينم
به ترک خدمت پير مغان نخواهم گفت
ز آفتاب قدح ارتفاع عيش بگير
نشان اهل خدا عاشقيست با خود دار
بدين دو ديده حيران من هزار افسوس
قد تو تا بشد از جويبار ديده من
در اين خمار کسم جرعه اي نمي بخشد
نشان موي ميانش که دل در او بستم
من و سفينه حافظ که جز در اين دريا |
|
دواش جز مي چون ارغوان نمي بينم
چرا که مصلحت خود در آن نمي بينم
چرا که طالع وقت آن چنان نمي بينم
که در مشايخ شهر اين نشان نمي بينم
که با دو آينه رويش عيان نمي بينم
به جاي سرو جز آب روان نمي بينم
ببين که اهل دلي در ميان نمي بينم
ز من مپرس که خود در ميان نمي بينم
بضاعت سخن درفشان نمي بينم |
|
تعبیر
انسان خوبی هستی و این خوب بودن و صداقت داشتن گاهی موجب زیان انسان می شود.باید به هوش باشی و در دام ظواهر مادیات نیفتی.خود را از قید و بند مال و منال دنیا رها ساز تا سعادتمند شوی.راز درونت را به کسی نگو که ممکن است مانع موفقیت تو شود.اکنون در حال انتظاری! بدان که این دوره به سر می رسد و به وصالت خواهی رسید.