کمک ۱/۶ میلیون دلاری یک خانواده مهاجر به بیمارستانهای کانادا رسید / نیمی نانجی – سیمی “Nimi Nanji-Simard” وقتی ۱۶ ساله بود با خانواده‌اش همراه ۶۰ هزار اوگاندایی با اصالت آسیای جنوبی طی ۹۰ روز کشورشان را ترک کردند و به کانادا پناهنده شدند.
«عیدی امین»، دیکتاتور سابق اوگاندا، سال ۱۹۷۲ تمام اوگانادایی‌های آسیایی تبار را اخراج کرد.
در آن زمان «نیمی» و سه خواهر و برادرش همراه هزاران نفر در پروازهایی با نام “رحمت سریع” خودشان را به مونترال رساندند.
مادرشان «گلشن» و پدرشان «پیرالی» چند هفته بعد، اوگاندا را ترک و همه با هم در کانادا اقامت کردند.
خانواده نانجی در طی این مدت انسان دوستی را فراموش نکردند و خود را متعهد به انجام کارهای بشردوستانه کردند.
پیرالی، خیلی سریع در مونترال یک شرکت لجستیکی و پس از ۱۸ سال یک شرکت بسته بندی بسیار موفق در تورنتو ایجاد کرد.
سپس آنها بنیاد خانواده نانجی “Nanji Family Foundation” را ایجاد و میلیونها دلار به بیمارستانهای مونترال و سایر مناطق کانادا کمک مالی کردند.
این کمکها از بیمارستان سن ماری”St. Mary” شروع شد، جایی که آرتروز مادر خانواده «گلشن» درمان شد. از آن به بعد کمکهای مالی این خانواده تداوم یافت.
«نیمی» مدیر یکی از بخشهای بنیاد خانواده نانجی، حتی به این میزان راضی نشد و به پدرش گفت: کافی نیست.
آخرین کمک بنیاد خانواده نانجی ۱/۶ میلیون دلار کمک مالی بود که بطور مساوی به ۱۶ بیمارستانهای کانادا از جمله یکصد هزار دلار به مراکز مراقبتی از سالمندان MUHC و CHUM در مونترال برای حمایت از تحقیقات و پشتیبانی از کارکنان این در مبارزه با کووید۱۹ اهدا شد.
نیمی با بیان اینکه وقتی مجبور به ترک اوگاندا و پناهندگی سیاسی در کانادا شدند زندگی شان دگرگون شد ادامه داد: مزیت ما این بود زبان انگلیسی می‌دانستیم بنابراین در مقایسه با سایر پناهندگان که هیچ زبان رسمی را نمیدانستند زودتر با محیط سازگار شدیم.
والدین این خانواده ناچار شدند بعد از ۴۰ سال زندگی را دوباره از نو شروع کنند و سختی زیادی بکشند.
نیمی که حالا دو زبان را به راحتی صحبت می‌کند دو سال پیش شوهرش «سرجی سیمارد» را از دست داده می‌گوید: قتی ما به اینجا وارد شدیم افراد زیادی به ما کمک کردند.
پدر خانواده نیز در سن ۹۱ سالگی همچنان توانمند است و در کارهای جمعی حضور فعال دارد.
کمک به گروه چشم پزشکی و علوم بینایی دانشگاه تورنتو یکی دیگر از خدمات بنیاد خانواده نانجی است.
نیمی می‌گوید: پدر من هر روز وقتی از خواب بیدار می‌شود به اطراف نگاه می‌کند و می‌گوید: چه روز باشکوهی! او برای کسانی که نمی‌توانند ببینند ناراحت است.
در برخی از کشورهای آفریقایی بسیاری از جوانان بدلیل آب مروارید بینایی شان را از دست میدهند.
بنابراین یکی اقدامات این بنیاد اعزام گروه‌های بشردوستانه به کشورهای جهان سوم برای عمل‌های جراحی آب مروارید و آموزش به جراحان بومی است.
دو هفته پس از اهدا کمک خانواده نانجی به بیمارستانهای کانادا نیمی پس از ملاقات با یکی از دوستانش که مبتلا به کووید۱۹ بود حدود یکماه قرنطینه شد.
او در این رابطه گفت: من شانس آورم که علائم بیماری مثل سرفه، تب و خستگی آن کم بود و نیاز به بستری شدن پیدا نکردم.
وی در خاتمه از کسانی که در طی مدت قرنطینه به او کمک کردند قدردانی کرد.
عیدی امین در سال ۱۹۷۱ قدرت را در اوگاندا به دست گرفت و به مدت ۸ سال با قساوت تمام بر این کشور حکومت کرد.
فهرست جنایات و اعمال هولناک او در این مدت شامل از بین بردن و سرکوب گروه‌های نژادی، سرکوب شدید سیاسی، اعدام‌های گسترده و بدون برگزاری دادگاه و شکنجه‌های هولناک مخالفان بود.
عیدی امین در سال ۱۹۷۲ تصمیم گرفت که تمام جماعت آسیایی ساکن کشور را از بین ببرد و ادعا کرد که خداوند به وی چنین دستوری داده است.
بدین ترتیب او به تمامی ۸۰.۰۰۰ آسیایی ساکن اوگاندا و حتی کسانی که در این کشور به دنیا آمده، اما ریشه آسیایی داشتند تنها ۹۰ روز مهلت داد تا از اوگاندا خارج شوند یا با عواقب دردناکی مواجه گردند.
به آنها اجازه داده شد تنها آنچه می‌توانستند همراه خود داشته باشند را بردارند و تمام ۴.۰۰۰ مغازه آنها در اختیار افراد امین قرار گرفت که البته هیچ آشنایی با این کسب و کار‌ها نداشته و شکست خوردند که همین موضوع نقش مهمی در نابودی اقتصاد کشور داشت.
از کسانی که از اوگاندا اخراج شدند می‌توان به پزشکان، دندانپزشکان، معلمان، دامپزشکان و تکنسین‌ها اشاره کرد که بیش از پیش باعث نابودی صنعت پزشکی، سیستم آموزشی و اقتصاد کلی اوگاندا شد.
منبع خبر